Up In the Sky*

(უფრო ჭკვიანი)

გაგაცინებთ და გეტყვით, რომ მფრინავ სახლში ვცხოვრობ. არავინ და არაფერი მაწუხებს, სრულიად უპასუხისმგებლო ვარ(ამ სიტყვის ყოველგვარი გაგებით). დროდადრო ჩიტები მსტუმრობენ. ფანჯრის რაფაზე შემოჯდებიან და ღრუბლებს ჩემთან ერთად უყურებენ. როცა თავს გულკეთილად ვგრძონობ, პურის ნამცეცებს ვუყრი ხოლმე.

საკუთარ თავს ხშირად ველაპრაკები. არა, გიჟი ნამდვილად არ ვარ...

გულახდილი მინდა ვიყო, მაგრამ არ გამომდის. ძალიან რთულია.

ჩიტებზე გიყვებოდით, ძალიან უცნაური არსებები არიან. არ იცი მოფრინდებიან, თუ გაფრინდებიან. მაღიზიანებენ. როდესაც საჭმელს დავუყრი, ნისკარტის კაკუნით გულს აწვრილებენ(სწორედ ამიტომ არ ვუყრი ხშირად).

ჩიტებზე საუბარი ცოტა არ იყოს მოსაბეზრებელია. მოდი, ჩემზე მოგიყვებით. სიმაღლე და თმის ფერი ერთნაირი მაქვს. არა, ვხუმრობ. როგორ შეიძლება შავი და 1,71 მეტრი ერთი და იგივე იყოს. ხანდახან მგონია, რომ მარჯვენა და მარცხენა ფეხების ადგილები დაბადების დღიდან შემიცვალეს. დაბადების დღე არ ვიცი როდის მაქვს, არც ის ვიცი რამდენი წლის ვარ (შეიძლება კიდევაც ვიცი). დაახლოებით ვიცი... სადღაც 21-25 წლის შუალედში უნდა ვიყო( სინათლის-მაძებარ ასაკში). საკუთარი ასაკი იმიტომ არ ვიცი, რომ ’’ვიღაცას’’ ჩემი გადარჩენა სურდა. მფრინავი სახლი კი, ამ ყველაფრის დასტურია.

სკოლაში, რომ დავიწყე სიარული, თავი უკვე თინეიჯერი მეგონა. ჭერზე ყურება მიყვარდა, განსაკუთრებით წვიმის დროს. წყლის წვეთები პირდაპირ შუბლზე მეცემოდა (უფრო სწორად მე ვუშვერდი).  ამავდროულად ვხვდებოდი, რომ სხვები ჩემთან შედარებით იდიოტები იყვნენ (ალბათ ჩემი ასაკის გამო). მაშინ ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი... შემდეგ კი დავაადდი.

რატომ დავაადდი?

იმიტომ რომ სხვები არც ისე ჭკვიანები იყვნენ. რას ვგულისხმობ? იმას, თუ როგორ არასწორად იგებდნენ ამა თუ იმ მოვლენას, როგორ ცდილობდნენ საკუთარი „ჭკვიანური“ გადაწყვეტილებებით, სხვების სიმპათია დაემსახურებინათ და როგორ ცდილობდნენ გაეყალბებინათ ის, რაც უნიკალური ჰქონდათ. ხომ გეუბნებით იდიოტები იყვნენ მეთქი.

დამეთანხმებით და რთულია მეგობრების ნახვა, მაგრამ უფრო რთული მათი შენარჩუნებაა.  სკოლაში მეგობრობისუნარიანობით ნამდვილად არ გამოვირჩეოდი. პირიქით ნამდვილი მიზანტროპი ვიყავი. რაღაც ახირებით, ყველას ერთი განაჩენი გამოვუტანე და უზარმაზარი ცეცხლი დავანთე მათი სხეულებით, ჭიაკოკონობას. შთაგონება ისტორიის გაკვეთილზე მეწვია, როდესაც ორლეანელი ქალწულის შესახებ მწირი ინფორმაცია მოვისმინე.

დრო გადიოდა. ჩანთა წიგნებით მძიმდებოდა. თვალები კიდევ უძილობით. ხშირად ჩამძინებია მერხზე. ერთ დღეს კი, ძილისას მასწავლებელმა თავში ბოქლომი ჩამარტყა. ალბათ არავის უნდა, რომ ბოქლომის მსხვერპლი რამოდენიმეჯერ გახდეს. განსაკუთრებით მე არ მინდოდა. ამიტომ სახლიდან 5 ლურსმანი წამოვიღე და მერხზე დავაჭედე ისე, რომ ზედ თავის დადება შეუძლებელი ყოფილიყო. ეჰ, ზედმეტად ჭკვიანი ვიყავი.

ქუჩაში, შეუმჩნეველი ვიყავი. ყველა მეჯახებოდა. თავიდან მეგონა ეს დაჯახება რაღაც ახალი წესია მეთქი და მეც დავიწყე ბეჭის გაკვრა ხალხზე. რამოდენიმემ, რომ სიფათი გამილამაზა, იმ დასკვნამდე მივედი, რომ წესები არასდროს დამეცვა.

გაბრაზებულ გულზე გადავწყვიტე შესამჩნევად მევლო. წითელი შარვალი ჩავიცვი, ბინძური შლაპა დავიხურე და მეზობლისგან მოპარული, ძალიან შორს მხედველი ადამიანის სათვალეები გავიკეთე.

შემდეგ უკვე არავინ დამჯახებია...

რაც მართალია, სათვალე ნამდვილად არ მიხდებოდა!

გავიზარდე. გაიზარდა თვალსაწიერი, ჩემი ნაცნობი ხალხის რაოდენობა და ამავდროულად მათი მოთხოვნებიც. მოთხოვნები ულიმიტოა, სამაგიეროდ ჩემი მიწოდების მარაგი არის ლიმიტირებული.

მე როგორც მიმწოდებელი!

...ხშირად მოვალედ მიგრძვნია თავი და “მე“ შემზიზღებია(რა თქმა უნდა მომთხოვნიც), მიმიწოდებია ისე, რომ მათ მოთხოვნაზე საერთოდ არ დავფიქრებულვარ (ჰუმანურობისდა გამო). ხშირად კიდევ ისე მიმიწოდებია, როგორაც მოუთხოვიათ.

კარგი... თქვენ კითხვასაც გავცემ პასუხს.

მე არ მომითხოვია არასდროს. იმიტომ, რომ მე უფრო ჭკვიანი ვარ.

სანაგვეში არ გადამიყვეს

დავახარისხე, კატეგორიებად დავყავი ყველა და ყველაფერი. ასე უფრო მარტივია... თან შედეგიც მალე დავინახე. მთავარია გვერდზე დიდი სანაგვე ყუთი დაიდგათ.

ადამიანები უნდა დაახარისხო, თუ გსურს, რომ ხარისხიანი იყო.

საგნებიც უნდა დაახარისხო, თუ გსურს, რომ კიდევ უფრო დაჭკვიანდე.

სულ მცირე ოდენობის ახლობელი ადამიანების დახარისხებით გითხრათ რა მივიღე?

1.    ადამიანი რომელიც ნეგატიური ემოციებით მავსებს.

2.    ადამიანი რომელიც უფრო მეტი ნეგატიური ემოციებით მავსებს.

3.    ადამიანი რომელიც მოთხოვნა-მიწოდების კანონის აზრზე არ არის.

4.    ადამიანი რომელიც ფიქრობს რომ ჭკვიანია.

5.    ადამიანი რომელიც ფიქრობს, რომ #4-ზე უფრო ჭკვიანია.

6.    ადამიანი რომელიც ფიქრობს, რომ ადამიანების გამოყენება მარტივია.

7.    ადამიანი რომელიც ერთს ამბობს და მეორეს აკეთებს.

8.    ადამიანი რომელიც გოგლიმოგლია.

ჩემთვის მარტივია იმის აღიარებაც, რომ სანაგვე ყუთში თავადაც  ხშირად აღმოვჩენილვარ.  

რატომ?

-ალბათ იმიტომ, რომ ადამიანის უარყოფითი მხარე თუ არ ვიცით, მაშინ მის დადებითსაც ვერ დავაფასებთ.

პასუხი მარტივი ჩანს, მაგრამ ამ დასკვნამდე მისასვლელად, ბევრი ჩაბნელებული ქუჩის გავლა მომიხდა.

ისევ მოფრინდნენ (ჩიტების ყველა გზა ჩემთან მოდის)... დღეს, უკვე საჭმლის დაყრას აღარ ვაპირებ.... ჩემი მფრინავი სახლით კი გეზს თბილი ქვეყნებისკენ ავიღებ.

დამავიწყდა მეთქვა, რომ სიცივეც მალე მღლის.

სუნთქვა და სიარული.

ღრუბლების ყურებაც კი.

და საერთოდ ძალიან დაღლილი ადამიანი ვარ.

 *Original song, written by Oasis

ბევრჯერ გადახარშული

რამდენი რამ გვაქვს მოსაყოლი ადამიანებს. როგორ არ ვცდილობთ, ყველაფერი ისე ვთქვათ როგორც გონებაში გვაქვს, მაგრამ არაფერი გამოგვდის. ბოლოს მაინც ძირითადი, რამოდენიმე სიტყვით ვამბობთ ჩვენს სათქმელს, დანარჩენი კი წარმოუთქმელი გვრჩება. ვერ გავექცევით იმასაც, რომ ყველას ყველასი ეშინია. ვითრგუნებით ერთმანეთით და ბოლოს აგურებით ამოშენებულ ურთიერთობებს ვიღებთ. განუწყვეტლივ ვფიქრობთ, თუ როგორ მოვიქცეთ და ბოლოს ისე გამოდის რომ საერთოდ არ "ვიქცევით". დილიდან დაღამებამდე უამრავი აზრი გაგვივლის თავში. უამრავიდან მხოლოდ რამოდენიმე თუ გადარჩება, დანარჩენს კი ქვეცნობიერში ჩავკლავთ და დავლექავთ. დრო გავა, რაღაც ძალით ქვეცნობიერი აიმღვრევა, თითოეული მკვდარი აზრი თავს შეგვახსენებს, მაგრამ ამჯერად უკვე დეჟავუს სახით.

ხალხი დაფრინავს, დაცურავს, ეძებს და ისრუტავს. სწორედ, უკანასკნელ ფუნქციას იყენებენ ყველაზე ხშირად. სულ სხვების შესრუტვით არიან დაკავებულნი. ნუთუ ვერ ამჩნევენ რომ მტვერსასრუტებად გადაიქცნენ?! ალბათ ვერა, რადგან მტვრის-ჩანთის ნაცვლად ტვინები აქვთ გასავსები. ტვინს კიდევ რა გაავსებს?! გეკითხები და პასუხს ნამდვილად არ ველი.

პასუხს არავისგან, არასოდეს ველი.

იმიტომ რომ პასუხი მათი არჩევანია, კითხვა ჩემი (იშვიათად ვსვამ ხოლმე).

ბაყაყები და ნიანგები მწვანეები არიან და მოსწონთ თავიანთი გარეგნობა.

ტვინის გავსებაზე იოლი არაფერია, მაგრამ ერთ დღეს გაავსებ, მეორე დღეს კი ისევ ცარიელია. რას გაუგებ? უნდა ვაღიარო დიდი უცნაური გამოგონებაა. ალბათ მომავალში ისეთ აპარატურას შექმნიან, რომელიც ტვინს დაბადებიდანვე გაავსებს ძირითადი ინფორმაციით, რათა ზრდის პროცესის დროს ყველაზე მყარ და ძლიერ მდგომარეობაში მყოფმა ტვინმა უფრო რთული და საჭირო რამ შეიმეცნოს, ვიდრე დედისა და მამის გარჩევა, ფერებისა და მათემატიკა-ფიზიკის სწავლა იქნება.

ჰალუცინაციაა, მაგრამ ადამიანები ჩემი მეგობრები ვერ არიან. მაგრამ მე მყავს მეგობრები. დიახ, მე ვარ მათი მეგობარი. მეგობარი და კედელი თითქმის ერთნაირი სიტყვებია. ორივეს შეიძლება მოედოს ხავსი. ოხ, ეს რიტუალები.

რიტუალი ვიცი ორგვარი: კაცობრიობისა და სამყაროსეული.

კაცობრიობის რიტუალი: მოვითხოვოთ ყველასგან იყოს ისეთი, როგორიც თავად გვსურს.

თუ ეგრე არ მოხდა ანათემას გადავსცეთ, ბოროტად ან შეურაცხადად გამოვაცხადოთ. ქრისტეს დაბადებამდე და დაბადების შემდეგ ძალუმად განაგრძობენ ამ რიტუალის კიდევ უფრო დახვეწასა და გამკაცრებას. წლები გავიდა, ფიქრი შეუძლიათ, მაგრამ არ უნდათ დაფიქრება, რადგან  მიხვდებიან რომ თვითონაც სხვების მიერ გამართულ რიტუალში მონაწილეობენ.

ტილი, რწყილი, ადამიანი,ღორი.

ყველაფერი ერთმანეთთან გაცილებით ახლოს დგას, ვიდრე ჩვენს ნისლიან გონებას ჰგონია. გონებას, გონება ვიღაც იდიოტმა დაარქვა. გონების მაგივრად მაცივარი სჯობდა დაერქმია ან თუნდაც რვეული. მაგრამ ახლა ხომ ვეღარ შევცვლით, იმიტომ რომ სინათლე განათებული ბნელია.

გაოცებისგან ყბა ყველას ჩამოგვვარდნია. თვალებიც დაგვიპრაწავს. ეს იმიტომ, რომ ჩვენნაირებმა შეძლეს ის რაც შეუძლებელი გვეგონა. მე მინდა, ამ ყველაფერს რიტუალის ჩაშლა დავარქვა, მაგრამ შეუძლებელია.

სამყაროსეული რიტუალი: ქვაბში მოვათავსოთ ახალდაბადებული ადამიანი (რაც მეტი უკეთესი), ვხარშოთ მაღალ ტემპერტურაზე, კანის გადაძრობის შემდეგ ამოვიღოთ წყლიდან, შევდგათ მაცივარში, გავაჩეროთ 16-21 წელი. გამოვიღოთ და ვუყუროთ!

დამპალი ვაშლი ყავისფერია.

როგორც ვამჩნევ უჩინარ სკამზე ვდგავართ. თავები ყულფში გვაქვს გაყრილი. ეს ყულფიც უჩინარია, მაგრამ მოვა დრო, როცა სკამიცა და ყულფიც ნამვილად გადაიქცევა. სკამი წაიქცევა, ყულფი კი ჩვენი სიმძიმით გაიჭიმება. მერე, კიდევ ყველაფერი მოკლედ მოგვეჩვენება. არადა მთელი ცხოვრება ამ სკამსა და ყულფს დავათრევთ(შარშან, შარშანწინ, გაისად(იმედია) ყვეგან, ყველგან).

ლოგინში აზრები გაუთავებლად და ისედაც მოგვდის. რაც არ უნდა ვქნათ სულ თან დაგვყვებიან. აზრებით ვიკვებებით,  საჭმლით მხოლოდ ვსულმდგმულობთ. საჭმელი დაბადებიდან დანიშნული რეცეპტია, რომლის გარეშე ავადმყოფობას, სახელად „სიცოცხლეს“ ვერ გადავურჩებით. რამდენი მედიკამენტი გვიჭამია კაცი ვერ მოთვლის.

დილით, რიჟრაჟზე ცას  ახლად-დაბადებული სამყაროს ფერები გადაეკრება, მაგრამ მალე ბერდება. ამ ყველაფერს კი ზუსტად ოცდაოთხ საათში აღწევს. ჩვენ კი ოცდაოთხი საათი არასაკმარისად გვეჩვენება.

ჩემს სახურავზე უამრავი მოჩვენება ბინადრობს. ყოველ ღამით მსტუმრობენ, მესაუბრებიან ოღონდ არა თავიანთ პრობლემებზე. სიზმრებს ყოველთვის ძალიან კარგს ვხედავ... მოჩვენებებთან ურთიერთობა ხომ გაცილებით ადვილია! უფრო მაგარი ის შეგრძნებაა, სიზმარში მთვრალი რომ ხარ ან კაიფში. ეგ არის ცხოვრება თუ კაიაააა!  სიზმრიდან-სიზმარში ისე გადავხტები, როგორც ბავშვობაში ერთი ქვის ფილიდან, მეორეზე ვხტებოდი.

სურათის გადაღებაც იოლია, მაგრამ კადრს ვიღაც ან რაღაც ყოველთვის აფუჭებს.

სურათებში ბედნიერი უფრო ბედნიერი ჩანს, უბედური  კი უფრო უბედური. ან პირიქით ბედნიერი უბედურია და უბედური ბედნიერი. თვალები ყოველთვის თვალებად რჩება. ზოგჯერ დახუჭული.

ოკეანე მწვანეა, შეიძლება მწვანისფერი ცისფერი, მაგრამ ცას რომ არ ჰგავდეს, მწვანე შარვლით მოძრაობს. შარვალები ძალიან მიყვარს, ჩემი ფეხსამოსები კი უფრო მეტად. ზუსტად ფეხსამოსია ის მაგია, რომელიც სულში აკვარიუმს მიდგამს და ბედნიერი თევზები ფილტვებში ჟღურტულით დასრიალებენ.

შენობაში ჯდომა კარგს არაფერს მოგვიტანს. ისევ ჩვენს ქვეცნობიერს თუ ავამამღვრევთ.

ხოდა...

კედლები და ფანჯრები თითქოს მეგობრები არიანო. მაგრამ რა ვიცი?! მხოლოდ იმიტომ, რომ ერთმანეთის გვერდით დგანან, მე მათ მეგობრებად ვერ ჩავთვლი. ერთი ცდილობს მეორის კომფორტი ჩაახშოს და პირიქით. ასევე მგონია ადამიანების შემთხვევაშიც. ვიცი, რთული არის გააზრება, მაგრამ ყველას გვყავს ისეთი მეგობარი, რომელიც უფრო მეტად გვეზიზღება ვიდრე გვიყვარს. კედლისა და ფანჯრის შემთხვევაში მე კედელი ვიქნებოდი.

კედლები სიმაგრეა, რომელიც ადრე თუ გვიან იშლება. ფანჯრები, კედლებს შიგნით არსებულს აფერადებს, მაგრამ პატარა ქვითაც შეიძლება ჩატყდეს და ხვრელი გააჩინოს შინაგანსა და გარეგანს შორის.

დინამიკები რომ გაყვირიან, ფანჯრები შიშით ცახცახებენ.

ღმერთი რომ ვყოფლიყავი, ჩემს პიროვნებას არ დავბადებდი. მარტივად, ვინმე რეჟისორის ფანტაზიით გადაღებული ფილმის სახით ვუყურებდი მომავალ ცხოვრებას. ეს ყველაფერი კი მაქსიმუმ 3 საათი გაგრძელებულიყო. თან ყურებისას, მარტო თვალები მეტკინებოდა! ყველა ჩვენგანის ცხოვრება უაზრო, ერთ ადგილზე გაყინული დრამაა. ერთნაირი დასაწყისით და დასასრულით, შუა ვის რაში აინტერესებს?!

ყველას საკუთარი ნაგვის გატანა ეზარება.

მოხიბლული ვარ!

სახლში ძველი ტელეფონი მიდგას. სულ შავია და თეთრი კაბელი აქვს. მძიმე ყურმილს ყურთან მივიდებ ხოლმე, პირში სიგარეტს გავირჭობ. თავს დონ კორლეონედ წარმოვიდგენ. მერე დიდხანს ვესაუბრები ჩემს ნათლულებს. დავალებას ვაძლევ. თითოეულს რამოდენიმე კაცის მოკვლას. მერე კი მშვიდად ველოდები საპასუხო ზარს, რომ ბრძანება შესრულდა.

 მოჩვენებით კვამლში გახვეული, მოჩვენებით სიგარეტს, მოჩვენებით საფერფლეზე ვდებ და მოჩვენებით ფანჯარაში, მოჩვნებით სამყაროს გავცქერი სადაც მოჩვენებითი არაფერია!

მხოლოდ სიცხესა და სიცივეში, ჩემს სახურავზე მჯდარი მოჩვენებები მაჯერებენ, რომ მეც მოჩვენება ვარ. მალე მეც მათთან ერთად დავჯდები.

მოჩვენებითი ფანჯრიდან კვამლი გავიდა.

ტელეფონი რეკავს.

-დონ, დავალება შესრულებულია

-ტუ, ტუ, ტუუუუუუუუუუუუუუუ

1, 2, 3... Save Yourself *

ბუნების აღწერა ხომ სირობაა.

ცას და მიწას ერთნაირი ფერი ედო. ქარი შორი-შორს ქროდა და სახეზე ნაიარევებს მიწვავდა. იქ არსებული ყველა ყვავილის სუნში ჩაკარგული ხეები, აჰყოლოდნენ ამ ქარს და ფოთლების შარი-შურით, ერთმანეთს ჩემზე ესაუბრებოდნენ. ღობეზე, სურო იყო აყოლებული, მის გვერდით ასკილიც ლამაზად გაშლილიყო. მაგრამ ჩვენ ამ ყველაფერს ვერ ვიტანდით.

სახლიდან მარტოობა გამოდიოდა. ვიღაც ბიჭი ქურდივით, გარედან უყურებდა სახლში განვითარებულ მოვლენებს. ჩავიარ-ჩამოვიარე, ჩემი ადგილი არსად იყო. თვალები დაბინდული მქონდა, წამწამები თითქოს ერთჯერადი წებოთი დამიწებეს და გახელისას მეგონა ქუთუთუები მეხეოდა. მტკიოდა. ხელი, ფეხი, მუცელი, თავი, ცხვირი, სული. არარეალური სამყაროს შვილი ვიყავი, განვითარებული მოვლენების წინაშე. ჩემთვის წამები ტრაგედიას ქმნიდნენ, წუთები რეალობას, ორივე ერთად ქაოსს. ქარმა ყურში ჩამჩურჩულა.

ჯიბიდან თეთრი ბურთი ამოვიღე და გადავყლაპე... 

ფერები, ფერები ამერია ერთმანეთში, დალტონიზმის სინდრომის და სიამოვნების სინთეზი წამიერად განვიცადე. არარეალური სამყაროს კიდევ უფრო არარეალური კუთხე აღმოვაჩინე, რომელიც არარეუალური სამყაროსთვისაც კი არარეალური იყო. ვიღაც ტიპს ჩავუარე.

გამეცინა, მზემ არ შემაჭყიტა, ფეხები ამერია, გულიც. თავი გამდიდებოდა, თვალებიც, ცხვირიც და პენისიც.

არარეალურმა სამყარომ არ მიმიღო და წიხლის კვრით დამაბრუნა რეალობაში.

მწვანე პატარა ბურთი ამოვიღე ჯიბიდან და იქვე წყაროს წყლით გადავყლაპე.

გული გამიდიდდა, სახე ამეწვა, ფეხები არ ამერია და არც გული, უბრალოდ შემეშინდაა, კუთხეში მოვიკუნტე, თავი ბებერი მეგონა. ავდექი მაგრამ ისევ დავჯექი. ავტირდი, მაგრამ ტირილის ხმაზე გამეცინა, სული ამომივიდა და გული გამისკდა. მაგრამ ერთი ისევ თავის ადგილზე დაბრუნდა და მეორე კიდე გამთელდა. ხმამღლა დავაბოყინე.

წამოვდექი რომელიღაც მაღაზიის ვიტრინას ჩავუარე, დიდხანს ვიყურებოდი შიგნით. მაღაზიაში მყოფებს შუა თითი ვუჩვენე, და მეტროს ჩასასვლელისკენ გავიქეცი.

ამოვარდნილი ცხელი ჰაერი პირდაპირ მუცელში მეტაკა, მერე თმებში გამებლანდა და იქვე გავიშოტე. ვიცინიიიი

ვიღაც გამოსირებულები დამყურებდნენ. ისევ გავიღიმე, უფრო სწორედ ხმამაღლა გავიცინე. ცხვირზე ხელი მოვისვი და სისხლი მდიოდა. თბილი, ბლანტი, არარეალურად წითელი სითხე თითებით გავზილე და პირში გამოვისვი, შემდეგ თმებში შევიზილე.

წამოვდექი. ეოირფტწოფსდლფკჰდსფგდლფკჰგდფლკგფ

სიჩუმე იყო ჩემს გონებაში რასაც ვერ ვიტყვი გულზე, მაგრამ ორივე ყლეზე მეკიდა. აგერ კიდევ ვიღაცამ წამოყო თავი. ეს ჩემი დამპალი სული იყო. რატომ ვერ ჩაიგდო ხმაააა. მოკვდიიი. ბევრჯერ ვცადე გამეჩუმებინდა, მაგრამ ვერ შევძელი.

გული, სულის მეგობარია. ერთი ატყობინებს მეორეს ჩვენს სიკდილს. ჩათლახები.

მეტროს გაჩერებაზე, თვალზე ბინდ-გადაკრული ვიდექი. გელოდებოდი შენ. და მეტროს. ველოდებოდი სიწყნარეს. ველოდებოდი მფრინავ თეფშს, გელოდებოდით და გელოდებოდით, არცერთი არ ჩანდით. გვირაბიდან, მოყვითალო-მოწითალო ფერებმა მამცნეს რომ მატარებელი მოვიდოდა. თავი გადავწიე. ერთი ფიქრი ანა კარენინობა გადავწყვიტე მაგრამ გადავიფიქრე. არ მინდოდა ამ ქალივით მოვმკვდარიყავი. კარები ზუსტად ჩემ ფეხებთან გაიღო.

გვერდით ვიღაც ორი უცნაური ტიპი დამიჯდა. ერთი სუნთქვის დროს ორთქლს უშვებდა მეორეც ორთქლს, ოღონდ ოქროსას. ახლოს მივედი, ოქროს მსუნთქველთან პირისპირ დავდექი და სახე მივუშვირე. ჩემი ფეხები. არანაირი ოქრო არ მომედო. პირველივე გაჩერებაზე ჩავედი.

ჯიბიდან პატარა წითელი ბურთი ამოვიღე და გემრიელად დავღეჭე.

ხალხი გაქრა, აღარც ფერები იყო, აღარც გვირაბი, აღარც დასასრული და აღარც დასაწყისი. ვიყავი მარტო მე.

ნელ-ნელა მივდიოდი... ვტკბებოდი ცხოვრებით? არა. ვტკბებოდი არარსებულით რომელიც მჩუქნიდა ჩემ თავს, და მავსებდა ირმის ნახტომით. იასამნისფერი გამოჩნდა, იცი როგორი იყო? სქელი, მუქი და ნელ-ნელა თეთრ ფერს ერეოდა.

ფეხებზე დავიხედე, თასმები ფერს იბრუნებდა.

სიამოვნება და რეალიზმი, ერთმანეთს შეერწყა. და დავბადე სრულყოფილება.

კონტაქტური ლინზები ამოვიღე... თითი საშინლად ვითხარე თვალში, მაგრამ მხოლოდ ცრემლი წამომივიდა ტკივილი არ მიგრძვნია.

ვიღაც მოკვდა, ვიღაც დასახიჩრდა, ქვეყნები წყალში იძირებიან, პრეზიდენტები ტყნაურობენ, თავმჯდომარეები ანძრევენ, მერსედესმა ახალი მანქანა გამოუშვა.

ვკანკალებ. ორგაზმი მაქვს, მაგრამ სექსის გარეშე. არადა არც დამინძრევია.

იასამნისფერი შავად იქცა, შავი თეთრად, ზეცა მიწად, ფეხი ხელად. თვალები თვალებად.

ვხედავ, გხედავ. შენ გამოჩნდი, მოგყვება გვერდით. ის ორი ტიპია. ჯიბიდან უკანასკნელი, შავი პატარა ბურთი ამოვიღე და მოვკვდი.

ცხოვრება ხომ ნაგავია, მაგრამ ზოგჯერ ნაგავშიც უპოვიათ ოქრო.

არადა ისევ აქ ვარ, ვწერ, გიყვებით, მძულხართ მაგრამ ამავდროულად მიყვარხართ.

ნაბიჯს ვდგამ, მაგრამ ნახტომი გამომდის. გიყვირით მაგრამ გთხოვთ, გეხებით მაგრამ ვერ გრძნობთ.

დამალობანას ვთამაშობთ.

ვიხუჭები

ათამდე ვითვლი,

 თვალებს ვახელ და გეუბნებით:

-ვიხილები და მოვდივარ...

ყველანი გაქრით ისევ და მუდამ

გთხოოოვთ რეალობის კარები ჩაკეტეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეთ!!!!!

ჩემი შავი ბურთი ახლაც ჯიბეში მიდევს.

სრულყოფილება მემუქრება

აუკინძავი წიგნი უფრო იოლი წასაკითხია ვიდრე აკინძული მაგრამ ყველა მაინც აკინძულს არჩევს.

უამრავი ფერი ირევა იქ და არა მარტო იქ, ყველგან.

თვითონ დედამიწა ხომ ფერთა პალიტრაა, უფრო სწორედ ღმერთის მოლბერტი.

ლოგინზე ვიჯექი და ვცილობდი დამეხატა ის რასაც ვერავინ დახატავდა, ვერ დავხატე იმიტომ რომ ხატვა არ ვიცი. შემდეგ შავი “კნოპკიანი” პასტა ავიღე და ვცადე რაიმე დამეწრა. ვერაფერი დავწერე იმიტომ რომ არც წერა ვიცი. წიგნი ავიღე და ასოები ერთმანეთში ამერია, თითქოს ღმერთმა ეხლახანს დაანგრია ბაბილონის გოდოლი -  ენებიც, და დამწერლობაც შეცვალაო. ვერაფერი გავაკეთე რაც მიხსნიდა გამოუვალი სიტუაციიდან. გამოუვალი სიტუაცია ხომ ის არის როცა გავიწყდება რომ ადამიანი ხარ, ცოცხალიც და მარტო იმ ერთ რაიმეზე ფიქრობ რაც სულს გიჭამს, თითქოს ამ ერთ რაღაცას სურს მოგპაროს ადამიანობაც და სიცოცხლეც.

არაფერი ვიცი, პირველყოფილი ადამიანივით გამოვთქვამ ბგერებს, სიტყვებს, თუ რავიცი რას, ალბათ ზეზვა  და მზია გამიგებდნენ. ლოგინიდან წამოვხტი სახე ცივ კედელს მივადე, შემდეგ შუბლი ძლიერად მივარტყი კარადას და ბოლოს ძალიან მაგრად ვიკბინე ხელზე.

არა  ფიქრი შემიძლია, კარგია.

გასულმა საუკუნემ თავი ომებით დაგვამახსოვრა.

შენ თავი შენი სიდამპლით დამამახსოვრე.

შენ კიდე მგონი კარგი ტიპი იყავი მაგრამ მაინც არ მევსებოდი.

შენ ჩემი მეგობარი იყავი.

აი შენ კი არ მახსოვხარ.

საუკუნის კუთხეში ვიჯექი, მეცინებოდა თუ როგორ მოკვდით სუყველანი... მე ისევ იქ ვიყავი, სიბნელეში მაგრამ  ცოცხალი. ყველას გიყურებდით და უმეტესად მეზიზღებოდით. ნელ-ნელა იმ დასკვნამდე მივედი რომ ყველას გჯობდით, ალბათ დაგაინტერესათ რატომ... იმიტო რომ მე სრულყოფილი ვარ. ოღონდ ნაკლისგან შექმნილი სრულყოფილება რომელსც დასამალი არაფერი არ აქ, გარდა მისი სამყაროსი. ჩემი სამყარო ხომ ვერცერთმა ვერ დააბინძურეთ, ეკოლოგიურად სუფთა და მარადმწვანე იყო, ხეებიც კი არ იყო  გაჩეხილი იმიტომ რომ არავის ციოდა და მხოლოდ ისინი ცხოვრობდნენ შიგ ვინც ამას იმსახურებდა, დამიჯერეთ რომ არცერთი თქვენგანის ადგილი არ არის იქ. ჩემ სამყაროში მარტო სექსის ფერები იყო ქალის კანის ფერებით შეზავებული, ძალიან მიყვარს ღრუბლების ყურება.

ისეთ ადამიანთა საზოგადოებში გამივლია, დამერწმუნეთ მინატრია რომ თოფი ვყოფილიყავი. ყველას ამოვხოცავდი, თან არ შემაწუხებდა იმაზე ფიქრი ცოდვა ჩავიდინე თუ არა მაგრამ მსროლელი არავინ გამოჩნდა. საერთოდ ეგრეა, როცა რაიმე ძალიან გინდა არასდროს ხდება, და როცა არ გინდა ყოველთვის მოხდება. ადამიანი ლოგიკით არის შექმნილი, ლოგიკით არსებობს და იჯერებს ლოგიკის სიბრძნეს. მე არ მჯერა.

რატომ უნდა მოხდეს „ჭ“ ფაქტი ჩემ ცხოვრებაში როცა შეიძლება მოხდეს „წ“.

საერთოდ ყოველთვის „ეჭვის თვალით“ ვუყურებ ცხოვრებას და მის დამოკიდებულებას ჩვენდამი ალბათ იმიტომ რომ, „ნამდვილი თვალების“ დაკარგვის სურვილი არ გამაჩნია. ცხოვრებაში კარგი არ არსებობს, და არც ცუდი. არსებობს მარტო ადამიანთა სურვილი რომელსაც ვერავინ ვერაფერს უხერხებს.

ადამიანის სურვილს ვინ განაგებს?

დაახლოებით 1941 წელი იყო, როცა პირველად მოვკვდი. ვიღაც ჯარისკაცმა ჯერ საშინლად მცემა და შემდეგ თავი ჩექმით გამიჩეჩქვა, პირში საკუთარი სულის სუნი ვიგრძენი, რომელიც ნელ-ნელა მტოვებდა, და ყველა სულის სუნებს უერთდებოდა.

ზუსტად 1978 წელი იყო რომ კვლავ დავიბადე, ზუსტად მახსოვს, ვიღაც ქალის საშოდან როგორ გამოვძვერი და ამ სამყაროს ფერების ნაწილი გავხდი. ჩემდა უკითხავად. 21 წლის რომ გავხდი ნარკოტიკებს მივეძალე და რომელიღაც ბინძური ქუჩის ბოლოში დამტოვა ჩემმა სულმა.

2000 წელს ანუ ჩემი მე 2 სიკვილიდან 1 წლის შემდეგ კიდევ დავიბადე, ყველაფერი მახსოვდა. მაგრამ ჩემი აღმზრდელების მიერ შექმნილ სამყაროში ყველაფერი დავივიწყე. იქ დავიწყე ცხოვრება სადაც ზედმეტი ვიყავი, ყოველი დაბადების შემდეგ რატომღაც ეგ განცდა მეუფლება.

ახლა რა ხდება, ვცოცხლობ, ჩემი სურვილისდა საწინააღმდეგოდ, არავინ მიყვარს ჩემი სურვილის მიხედვით, ვაფერადებ სამყაროს, მაგრამ მერე ისევ ვამუქებ (ჩემი სურვილის მიხედვით), ვგძნობ ყველა ორგანოს ჩემი სურვილის... გონებაშიც და ისედაც ვაფურთხებ მზეს, ჩემი სურვილის მიხედვით, ვარ მარიონეტი ჩემი სურვილისდა საწინააღმდეგოდ. გეხები შენ, შენ, და შენც ჩემი სურვილის მიხედვით. ამასთანავე

ვარ საღებავი ჩემი სურვილის და საწინააღმდეგოდ.

შენც ხარ საღებავი.

მაგრამ ეგ არაფერი, მთავარია ვცოცხლობ და ვიგებ ყველაფერს ისე როგორც მაწყობს.

და ვარ ისეთი ფერის საღებავი რომელიც მინდა რომ ვიყო.

პ.ს. მე თეთრი ვარ

პ.პ.ს ანუ სრულყოფილიც.

კატის ეფექტი...

სიმართლე ფრთებმოტეხილი ტყუილია, რომელსაც გასაქანი არასად არ აქვს. სიმართლე ჯალათია, ყოველთვის ჩუმად მყოფი მაგრამ საშიში. სიმართლე ტყუილის აღსასრულია. სიმართლე ნაგვის ქექვაა სხვა არაფერი.

ამ აზრებით მოვშორდი, განთიადის სინათლეს, თვალებ-აჭრელებული დავდიოდი  ტალახიან ბილიკზე. ბილიკს ირგვლივ ლამაზი, გამჭოლი მდელო ეკრა. ყვავილებით მოფენილი. სასაფლაო თითქოს ახლოს იყო, მაგრამ ამავდროულად კაცს მისვლა გაუჭირდებოდა. სიცივე ყურებში საგალობლებს მიმღეროდა, ძალა-გამოცლილი მზე კი ნაზად მეხებოდა გაწითლებულ ცხვირზე. ჩრდილი იყო მთლიან სამყაროზე. მარტო ჩემი სახე ჩანდა ამ ჩრდილებში. მივაბიჯებდი იქ სადაც არ ვიცოდი რა ხდებოდა, მივაბიჯებდი იქ სადაც შეიძლება მკვდრისთვის განკუთვნილი ორმო ყოფილიყო, მივაბიჯებდი ნახევრად გაუთოვებულ სამყაროში. (უთო გადაიწვა ბოლომდე ვერ შევძელი). ტყეში მივდიოდი, ტყე ხომ მწვანე სამყაროა რომელიც შეიძლება ყავისფრად და შავად იქცეს, ტყე ხომ ლამაზი დასაწყისის და მახინჯი დასასრულის ერთობაა, მე იქ მივაბიჯებდი. უშიშრად. ბევრი ტყე გამოვიარე, ბევრ ორმოში ჩავარდი. ბევრი ბოროტი მგელიც მოვკალი, მოწამლული ხორცი ვაჭამე.

ტყეში სივრცე არ იგრძნობა, მზეც არ ჩანს. მხოლოდ ტყის ჩრდილს დაინახავ სხვას ვერაფრისას ან არაფრისას. ფეხები ჩემდაუნებურად მოძრაობენ, მოვწყდი გრავიტაციის ძალას, შემიძლია ავფრინდე მაგრამ არ მინდა. მარტო ვარ და ადამიანები გამახსენდნენ. სხვაც კიდევ ბევრი რამ გამახსენდა... ხეების ფესვებს ვხედავ ერთმანეთზე გადახლართულს. არაფერი იციან, და ვერც ვერასდროს გაიგებენ. ყველა ურთიერთობა სიმართლის და ტყუილის ნაზავია. ორივე ერთად ქმნის დიდებისკენ მიმავალ გზას. თუ ადამიანი ხარ უნდა მიხვდე მხოლოდ სიმართლე შენ არსებობას მოსპობს და შენდაუნებურად ტყუილში დაგაბრუნებს.(და თან სხვების ტყუილში) შენი იალქნები მაშინ არის ყველაზე კარგად გაშლილი როცა მას შენ შლი და არა სხვა ბორტზე მყოფი პიროვნება.

ტყე ისეთივეა როგორც ზღვა. ფერებიც კი თითქმის ერთნაირი აქვთ. ტყეში უამრავი ეკალია, უამრავი წვეტიანი ქვა რომელზეც შეიძლება მოულოდნელად ფეხი გაიჭრა. ზღვაშიც ეგრეა უბრალოდ ვერ ვხედავთ. მე იალქნები დროზე ადრე გავშალე. მწვანე ბურთები ჯიბეში მიყრია მაგრამ ვერცერთის გადაყლაპვას ვერ შევძლებ... მეშინია ალბათ მალე გათავდება. და ისევ მომიწევს თვალებ დათხრილს სიარული. ნუთუ თხუნელები როგორ გრძნობენ თავს უთვალებოდ. ალბათ ეგ მათთვის ღმერთის საჩუქარია, რომ ვერასდროს დაინახონ ვერც ცუდი და ვერც კარგი, და ცხოვრება მხოლოდ გვირაბის თხრაში გაატარონ, მართალია ვერასდროს დაინახავენ გვირაბის ბოლოს, მაგრამ მისი გამოჩენის იმედით გააგრძელებენ ცხოვრებას.

ადრე თუ გვიან თხუნელობა ყველას გვბეზრდება. რაც სიმართლე გვგონია სიცრუე აღმოჩნდება. სიცრუე კი ჯიუტად ისევ  სიცრუედვე რჩება.

ტყიდან ჰორიზონტზე გადავედი, მის ხაზზე თავისუფლად დავდივარ.თვალებდახუჭულიც. წინ და წინ მივიწევ და ცაზე ავდივარ, ღრუბლებს ვუერთდები. ჯიბიდან ნელ-ნელა ვაბნევ მწვანე ბურთებს. ვყრი და ვყრი მიწაზე. ბევრს. ჯიბე ისევ მევსება და ისევ ვყრი.

როცა დავიღალე უკვე მიწაზე ვიყავი და ფეხი კისერზე მედო. დასაბამი არ არსებობდა, და ცეცხლის რგოლში ვიჯექი. ოფლი მდიოდა მთელ ტანზე.

დავბრუნდი ტყეში, მიწაზე ვიყავი გაკრული და შენ გვერდით ვიწექი. ტკბილი სუნი აგდიოდა. სველი მაიკიდან ლამაზად გიჩანდა ძუძუს კერტები. ძალიან ნელა შევეხე. ჯერ ერთს მერე მეორეს. შენც სულ ოფლიანი იყავი. თეთრი საცვალი სულ დაგსველებოდა. საცვლის მარცხენა მხარეს ხელს ვყოფ. მიყვარს სისველე. შენი სუნი. გეხები. და მეორე რეალობაში გადავდივარ. სიცრუეში.

ჩვენ სიმართლის ნაწილები ვართ, ტყუილი ელემენტებით აწყობილი.

ჩვენ გინესის რეკორდების წიგნში პირველ ადგილზე ვართ ტყუილის თქმაში.

მეგობრობა ტყუილის გარეშე არ არსებობს.

ნათქვამი ტყუილად წარმოვიდგინე და გავიგე სიმართლე.

მჯერა ტყუილიც და სიმართლეც.

არარაობას ქალი კი არა ტყუილი უნდა ერქვას

ყველაფერი გვატყუებს, ვრჩებით ტყუილში და მის გისოსებს ვკეტავთ.

სისხლიც კი შეღებილი წყალია

 ყველა კინო ტყუილია, ყველა წიგნი ტყუილია, ყველა ადამიანი ტყუილია, სამყარო ტყუილია.

მე სიმართლის კარი დროზე ადრე შევაღეთ

და იქაც ტყუილი დაგვხვდა.

მე ჩუმი სიმართლე ვარ.

ციფ ციფ ციფ!!!

ისევ ჩემ კატას ვეძებ...

დაიძინეთ!!!

 მოჩვენებები ტრანსით ცეკვავენ. ოთახი სადაც ეს ხდება ბნელი და მყუდროა.

 მეორე ოთახიდან კი როიალის ტკბილი ხმა გამოდის და ამ მყუდროებას იდუმალებით ავსებს. ყველა ნოტი ერთმანეთს მჭიდროდ ეკვრის, ეალერსება და წარმოქმნის შიშს. თაგვებიც კი ცეკვავენ თავიანთ პატარა სოროებში. მუხის კარადა მძიმედ გდია გაყვითლებულ იატაკზე. ნესტისა და ხის სუნის სინთეზი გვახსენებს წარსულის მოგონებებს. შლის, აფრიალებს მათ, და ისევ ქვეცნობიერში აბრუნებს. გაუგებარია კლავიშებს ვინ ეხება. გაუგებარია ვინ აჭერს პედალს ფეხს და მძაფრად გვაგრძნობინებს მუსიკის ვნებას, ფორტეს. კარის ჭურჭრუტანიდან კარგად ჩანს ყველაფერი.

ფრთიანი არსებები უხმოდ ესაუბრებიან ერთმანეთს, უხმოდ იცინიან და უხმოდ ჭამენ. თითქოს მათი მოძრაობისა და მიხედვით იქმნება ტემპი, ტემპი სისხლისგამყინველი მუსიკის. გასაოცარია, ისინი იცინიან და კლავიშები სტაკატოებს თავისით, იდეალურად აკეთებენ.

აგერ კაპიუშონიანი ტიპებიც გამოჩნდნენ. შავი ძონძები აცვიათ, ხელში პასტა და ფურცელი უჭირავთ. თითოეული კონტაქტი პასტისა და ფურცლის, ქმნის გამას. დაუვიწყრად შესრულებულ გამას. კლავიშების ნაზი, თან უხეში მაგრამ ამავდროულად კანონზომიერი მოძრაობა გვაგრძნობინებს დასასრულისა და დასაწყისის არსებობას. გამა წკრიალებს, ხრიალებს შემდეგ კი კვდება. პასტაშიც მელანი გათავდა და ფურცელიც შეივსო. ძონძებიანებმა მეჯლისი დატოვეს და სიბნელის თანამოაზრენი გახდნენ.

კარებზე ფხაჭუნი ისმის, თეთრი კატა ზლაზვნით მოაპობს მტვრის ნაკადსა და კიდევ უფრო მტვრიან ხალიჩაზე წვება, სადაც წეღან მოჩვენებები ცეკვავდნენ.

წუილი ისმის, საშინელი წუილი. ეს ქარი არ არის, კოღოა. ფისო ტყლარჭვით დგება და კარადის კუთხეს მთელი სხეულით ეხახუნება. კოღო ისევ წუის. კატამ ოთახი დატოვა. მოჩვენებებმა თავი ჩუმად გამოყვეს კარადიდან და თვალგანაბულებმა ყური მიუგდეს დაუსრულებელი მუსიკის ხმას (არადა წეღან მოუსმინეს). მათაც „ლომკა“ აქვთ.

ხმაურობს მთელი კუთხე-კუნჭული. სახლის პატრონი დაბრუნდა. სახლში ყოველი „ადგილი“ თავის ადგილზე ბრუნდება, და ზეიმობს ქაოსი.

წყლის ხმა, თეფშისა და დანა-ჩანგლის ხმა, სიმართლისა და ტყუილის არსებობა, ისაკუთრებს იდილიას. ომი ორ სხვადასხვა სამყაროს შორის არასდროს დამთავრდება, ომი ორ სხვადასხვა სამყაროს შორის სხვა სამყაროს ანადგურებს, ომი ორ სხვადასხვა სამყაროს შორის გამარჯვებულს ვერ ავლენს. ომი იწყება ანუ იწყება დაუსრულებლობა.„ხმა“ კივის, ჭრაჭუნებს, კრუტუნებს, ახველებს, ხვნეშის, კვნესის. ქაოსი და წესრიგი. ომი დაიწყო, ხელახლა, ისევ.

ფრთებიანები ბრუნდებიან და არაბუნებრივად, მარიონეტებივით მოძრაობენ. ძველ თოჯინებს გვანან. თითქოს კონკიას გერებმა სახით ურტყეს ძირსო. ძონძიანები ხელში პასტა-ფურცელ მომარჯვებულები უბედურებაზე აგებულ პოემას წერენ. აგრძნობინებენ მზეს, მთვარეს და ფრთებიანებს ჩვენ ვქმნით გამასო. სილამაზე ბოროტის გარეშე სიმახინჯეაო, სიბინძურე ნაგვის გარეშე სისუფთავეო.

ფრთებიანებს ფეხები სტკივათ და ახლა უკვე მუხლებით ცეკვავენ. ცრემლები მოსდით და ძონძებიანებს არ ეპუებიან.

უბედურება სამყაროს დასარულიცაა და დასაწყისიც.

ნივთები ქმნიან სამყაროს და არა პირიქით.

მზემ მთვარე დააორსულა, მაგრამ მამის მოვალეობის შესრულებას არ აპირებს.

ფესვები ხის ტოტები არიან რომლებმაც ყველაზე დიდი მოვალეობა იკისრეს, რასაც ადამიანის სულზე ვერ ვიტყვით.

გონება და გული ორივე „გ“ ზე იწყება და ამის მეტი საერთო არაფერი აქვთ.

იასამნისფერი მწვანეზე შეყვარებული ლურჯია.

ლოცვა იმედია, უფრო სწორედ გამამხნევებელი სიტყვები რომელსაც უბედურება გვკარნახობს ხშირ შემთხვევაში...

BMW გასპორტულებული Mercedes-ია.

მიწაც გამშრალი ტალახია.

მგელობანას თამაშს მოვრჩით, ყველანი დაგიჭირეთ.

ეხლა ისევ ძონძებს ჩავიცვამ და ფურცელზე პასტით ძალიან მუქად დავწერ.

„დასასრული არ არსებობს“

დილით ბედნიერი ვიყავი რომ თქვენ ეგეთ კარგ სიზმრებს ვერ ხედავთ.