1, 2, 3... Save Yourself *

ბუნების აღწერა ხომ სირობაა.

ცას და მიწას ერთნაირი ფერი ედო. ქარი შორი-შორს ქროდა და სახეზე ნაიარევებს მიწვავდა. იქ არსებული ყველა ყვავილის სუნში ჩაკარგული ხეები, აჰყოლოდნენ ამ ქარს და ფოთლების შარი-შურით, ერთმანეთს ჩემზე ესაუბრებოდნენ. ღობეზე, სურო იყო აყოლებული, მის გვერდით ასკილიც ლამაზად გაშლილიყო. მაგრამ ჩვენ ამ ყველაფერს ვერ ვიტანდით.

სახლიდან მარტოობა გამოდიოდა. ვიღაც ბიჭი ქურდივით, გარედან უყურებდა სახლში განვითარებულ მოვლენებს. ჩავიარ-ჩამოვიარე, ჩემი ადგილი არსად იყო. თვალები დაბინდული მქონდა, წამწამები თითქოს ერთჯერადი წებოთი დამიწებეს და გახელისას მეგონა ქუთუთუები მეხეოდა. მტკიოდა. ხელი, ფეხი, მუცელი, თავი, ცხვირი, სული. არარეალური სამყაროს შვილი ვიყავი, განვითარებული მოვლენების წინაშე. ჩემთვის წამები ტრაგედიას ქმნიდნენ, წუთები რეალობას, ორივე ერთად ქაოსს. ქარმა ყურში ჩამჩურჩულა.

ჯიბიდან თეთრი ბურთი ამოვიღე და გადავყლაპე... 

ფერები, ფერები ამერია ერთმანეთში, დალტონიზმის სინდრომის და სიამოვნების სინთეზი წამიერად განვიცადე. არარეალური სამყაროს კიდევ უფრო არარეალური კუთხე აღმოვაჩინე, რომელიც არარეუალური სამყაროსთვისაც კი არარეალური იყო. ვიღაც ტიპს ჩავუარე.

გამეცინა, მზემ არ შემაჭყიტა, ფეხები ამერია, გულიც. თავი გამდიდებოდა, თვალებიც, ცხვირიც და პენისიც.

არარეალურმა სამყარომ არ მიმიღო და წიხლის კვრით დამაბრუნა რეალობაში.

მწვანე პატარა ბურთი ამოვიღე ჯიბიდან და იქვე წყაროს წყლით გადავყლაპე.

გული გამიდიდდა, სახე ამეწვა, ფეხები არ ამერია და არც გული, უბრალოდ შემეშინდაა, კუთხეში მოვიკუნტე, თავი ბებერი მეგონა. ავდექი მაგრამ ისევ დავჯექი. ავტირდი, მაგრამ ტირილის ხმაზე გამეცინა, სული ამომივიდა და გული გამისკდა. მაგრამ ერთი ისევ თავის ადგილზე დაბრუნდა და მეორე კიდე გამთელდა. ხმამღლა დავაბოყინე.

წამოვდექი რომელიღაც მაღაზიის ვიტრინას ჩავუარე, დიდხანს ვიყურებოდი შიგნით. მაღაზიაში მყოფებს შუა თითი ვუჩვენე, და მეტროს ჩასასვლელისკენ გავიქეცი.

ამოვარდნილი ცხელი ჰაერი პირდაპირ მუცელში მეტაკა, მერე თმებში გამებლანდა და იქვე გავიშოტე. ვიცინიიიი

ვიღაც გამოსირებულები დამყურებდნენ. ისევ გავიღიმე, უფრო სწორედ ხმამაღლა გავიცინე. ცხვირზე ხელი მოვისვი და სისხლი მდიოდა. თბილი, ბლანტი, არარეალურად წითელი სითხე თითებით გავზილე და პირში გამოვისვი, შემდეგ თმებში შევიზილე.

წამოვდექი. ეოირფტწოფსდლფკჰდსფგდლფკჰგდფლკგფ

სიჩუმე იყო ჩემს გონებაში რასაც ვერ ვიტყვი გულზე, მაგრამ ორივე ყლეზე მეკიდა. აგერ კიდევ ვიღაცამ წამოყო თავი. ეს ჩემი დამპალი სული იყო. რატომ ვერ ჩაიგდო ხმაააა. მოკვდიიი. ბევრჯერ ვცადე გამეჩუმებინდა, მაგრამ ვერ შევძელი.

გული, სულის მეგობარია. ერთი ატყობინებს მეორეს ჩვენს სიკდილს. ჩათლახები.

მეტროს გაჩერებაზე, თვალზე ბინდ-გადაკრული ვიდექი. გელოდებოდი შენ. და მეტროს. ველოდებოდი სიწყნარეს. ველოდებოდი მფრინავ თეფშს, გელოდებოდით და გელოდებოდით, არცერთი არ ჩანდით. გვირაბიდან, მოყვითალო-მოწითალო ფერებმა მამცნეს რომ მატარებელი მოვიდოდა. თავი გადავწიე. ერთი ფიქრი ანა კარენინობა გადავწყვიტე მაგრამ გადავიფიქრე. არ მინდოდა ამ ქალივით მოვმკვდარიყავი. კარები ზუსტად ჩემ ფეხებთან გაიღო.

გვერდით ვიღაც ორი უცნაური ტიპი დამიჯდა. ერთი სუნთქვის დროს ორთქლს უშვებდა მეორეც ორთქლს, ოღონდ ოქროსას. ახლოს მივედი, ოქროს მსუნთქველთან პირისპირ დავდექი და სახე მივუშვირე. ჩემი ფეხები. არანაირი ოქრო არ მომედო. პირველივე გაჩერებაზე ჩავედი.

ჯიბიდან პატარა წითელი ბურთი ამოვიღე და გემრიელად დავღეჭე.

ხალხი გაქრა, აღარც ფერები იყო, აღარც გვირაბი, აღარც დასასრული და აღარც დასაწყისი. ვიყავი მარტო მე.

ნელ-ნელა მივდიოდი... ვტკბებოდი ცხოვრებით? არა. ვტკბებოდი არარსებულით რომელიც მჩუქნიდა ჩემ თავს, და მავსებდა ირმის ნახტომით. იასამნისფერი გამოჩნდა, იცი როგორი იყო? სქელი, მუქი და ნელ-ნელა თეთრ ფერს ერეოდა.

ფეხებზე დავიხედე, თასმები ფერს იბრუნებდა.

სიამოვნება და რეალიზმი, ერთმანეთს შეერწყა. და დავბადე სრულყოფილება.

კონტაქტური ლინზები ამოვიღე... თითი საშინლად ვითხარე თვალში, მაგრამ მხოლოდ ცრემლი წამომივიდა ტკივილი არ მიგრძვნია.

ვიღაც მოკვდა, ვიღაც დასახიჩრდა, ქვეყნები წყალში იძირებიან, პრეზიდენტები ტყნაურობენ, თავმჯდომარეები ანძრევენ, მერსედესმა ახალი მანქანა გამოუშვა.

ვკანკალებ. ორგაზმი მაქვს, მაგრამ სექსის გარეშე. არადა არც დამინძრევია.

იასამნისფერი შავად იქცა, შავი თეთრად, ზეცა მიწად, ფეხი ხელად. თვალები თვალებად.

ვხედავ, გხედავ. შენ გამოჩნდი, მოგყვება გვერდით. ის ორი ტიპია. ჯიბიდან უკანასკნელი, შავი პატარა ბურთი ამოვიღე და მოვკვდი.

ცხოვრება ხომ ნაგავია, მაგრამ ზოგჯერ ნაგავშიც უპოვიათ ოქრო.

არადა ისევ აქ ვარ, ვწერ, გიყვებით, მძულხართ მაგრამ ამავდროულად მიყვარხართ.

ნაბიჯს ვდგამ, მაგრამ ნახტომი გამომდის. გიყვირით მაგრამ გთხოვთ, გეხებით მაგრამ ვერ გრძნობთ.

დამალობანას ვთამაშობთ.

ვიხუჭები

ათამდე ვითვლი,

 თვალებს ვახელ და გეუბნებით:

-ვიხილები და მოვდივარ...

ყველანი გაქრით ისევ და მუდამ

გთხოოოვთ რეალობის კარები ჩაკეტეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეთ!!!!!

ჩემი შავი ბურთი ახლაც ჯიბეში მიდევს.